Zmarła Jadwiga Bobrowska
W święto Niepodległości, 11 listopada 2006 roku, zmarła Jadwiga Bobrowska, profesor etnomuzykologii, członek Sekcji Muzykologów ZKP od 1979 roku. Uczestniczyła – zaocznie - we wszystkich konferencjach, organizowanych przez Sekcję Muzykologów ZKP. Pierwsza nadsyłała teksty swych referatów, była fantastycznie zorganizowana, swe plany badawczo-naukowe realizowała metodycznie i konsekwentnie, planując je z dużym wyprzedzeniem i skrupulatnie sprawdzając każdy szczegół swych prac. Specjalizowała się w dziejach folklorystyki polskiej, a ostatnio zwłaszcza tym, co o muzyce tradycyjnej da się wyczytać z twórczości staropolskich poetów, zwłaszcza Reja i Potockiego. Jej najważniejsze prace to Pieśni ludowe regionu żywieckiego, Kraków 1981, Wacław Potocki o tańcach w XVII-wiecznej Polsce, Katowice 1987, Ludowa kultura muzyczna XVII-wiecznej Polski w świetle twórczości Wacława Potockiego, Wrocław 1989, Polska folklorystyka muzyczna, Katowice 2000 i Mikołaj Rej o muzyce ludowej w XVI-wiecznej Polsce, Warszawa 2006). Dzięki jej wieloletnim studiom wiemy, jak bogaty obraz muzyki i kultury tradycyjnej wyłania się z tej arcyciekawej i mało znanej poezji.
Co w tym niezwykłego? To, że swe prace wykonywała walcząc z postępującą chorobą. Wrodzona cukrzyca już podczas studiów Jagody w średniej szkole muzycznej spowodowała utratę wzroku; potem zaczęła atakować cały organizm powodując m.in. kłopoty z poruszaniem się. Zdumiewające, jaki hart ducha cechował tę drobną, szczuplutką osobę, niemal do ostatnich miesięcy życia pełną optymizmu i subtelnego, skrywanego humoru. Rozmowy z nią zawsze podnosiły na duchu, bo starała się swe kłopoty przekładać na plany owocnych działań. Odeszła po heroicznej walce z chorobą i cierpieniem; teraz nastał czas, byśmy lepiej docenili Jej dokonania, naukowe, dydaktyczne (liczni magistranci) i – powiedzmy – życiowe. Jej osobowość bardzo nas wzbogacała. Dziękujemy Jej za wszystko i żegnamy z głębokim żalem. Cześć Jej pamięci!
Co w tym niezwykłego? To, że swe prace wykonywała walcząc z postępującą chorobą. Wrodzona cukrzyca już podczas studiów Jagody w średniej szkole muzycznej spowodowała utratę wzroku; potem zaczęła atakować cały organizm powodując m.in. kłopoty z poruszaniem się. Zdumiewające, jaki hart ducha cechował tę drobną, szczuplutką osobę, niemal do ostatnich miesięcy życia pełną optymizmu i subtelnego, skrywanego humoru. Rozmowy z nią zawsze podnosiły na duchu, bo starała się swe kłopoty przekładać na plany owocnych działań. Odeszła po heroicznej walce z chorobą i cierpieniem; teraz nastał czas, byśmy lepiej docenili Jej dokonania, naukowe, dydaktyczne (liczni magistranci) i – powiedzmy – życiowe. Jej osobowość bardzo nas wzbogacała. Dziękujemy Jej za wszystko i żegnamy z głębokim żalem. Cześć Jej pamięci!