ZWIĄZEK KOMPOZYTORÓW POLSKICH

W dniu 26 maja 2015 Jury w składzie: Zygmunt Krauze (przewodniczący), Beata Bolesławska-Lewandowska, Jerzy Kornowicz i Barbara Przybyszewska-Jarmińska przyznało doroczne Nagrody Związku Kompozytorów Polskich. 

Laureatami nagród zostali:

Hanna Kulenty – za wybitną twórczość kompozytorską, silny rys indywidualny, połączenie muzycznej energetyczności z oryginalnymi  rozwiązaniami formalnymi

Zbigniew Penherski – za wybitną twórczość kompozytorską i niezależność artystyczną

Ryszard Daniel Golianek – za odkrywanie zapomnianych obszarów muzyki polskiej i popularyzację zagadnień związanych z operą, za aktywność organizatorską i dydaktyczną

Alina Żórawska-Witkowska – za zasadniczą zmianę stanu wiedzy o muzyce polskiej XVIII wieku, w tym za trylogię poświęconą muzyce na dworach Augusta II (1997), Augusta III (2012) i Stanisława Augusta Poniatowskiego (1995).

Doroczna Nagroda Związku Kompozytorów Polskich przyznawana jest od 1949 roku – do 1991 roku dla uhonorowania twórców i odtwórców za ich wybitne osiągnięcia w dziedzinie muzyki, a od 1991 roku – "polskim kompozytorom, wykonawcom, muzykologom, pedagogom i organizatorom życia muzycznego za wybitne osiągnięcia". 

Uroczyste wręczenie nagród nastąpi we wrześniu br. podczas 58. Festiwalu Warszawska Jesień.

Hanna Kulenty ur. 18 marca 1961, Białystok. W latach 1980-86 studiowała kompozycję w klasie Włodzimierza Kotońskiego w Akademii Muzycznej w Warszawie, a następnie – w latach 1986-88 – kompozycję u Louisa Andriessena w Królewskim Konserwatorium Muzycznym w Hadze. Uczestniczyła również w Międzynarodowych Kursach dla Młodych Kompozytorów, organizowanych przez Polskie Towarzystwo Muzyki Współczesnej (polską sekcję ISCM/SIMC) oraz w Wakacyjnych Kursach Nowej Muzyki w Darmstadt. W latach 1990-91 przebywała w Berlinie jako stypendystka Deutscher Akademischer Austauschdienst. Od 1989 pracuje jako niezależny kompozytor, otrzymując liczne zamówienia oraz stypendia. Wykładała także na kursach kompozytorskich, m.in. w Apeldoorn (1995), Radziejowicach i Monachium (1996), Amsterdamie (1997) oraz w Kalifornii (1998). Od 1999 jest „composer-in-residence” w Holandii.
Za swoją twórczość kompozytorską otrzymała wiele nagród, m.in. w 1985 – II nagrodę na Europejskim Konkursie Młodych Kompozytorów w Amsterdamie za utwór Ad Unum na orkiestrę (1985), w 1987 – II nagrodę na Konkursie Młodych Kompozytorów Związku Kompozytorów Polskich za utwór Ride for 6 percussionists (1987) oraz – w tym samym roku – Nagrodę Artystyczną Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego. Jest również czterokrotną laureatką Konkursu Kompozytorskiego Warszawskiego Oddziału ZKP: w 1986 zdobyła I nagrodę za Quinto na 2 fortepiany (1986), w 1987 – I nagrodę za Breathe na orkiestrę smyczkową (1987), w 1988 – III nagrodę za Cannon for violin and piano (1988), w 1989 – II nagrodę za aaa Tre for viola, cello and double bass (1988). W 1999 uhonorowana została tytułem Kompozytora Roku w Gelderland. W listopadzie 2000 rozgłośnia radiowa Deutschlandfunk w Kolonii zorganizowała koncert monograficzny kompozytorki, który zarejestronawno na płycie CD. W 2003 podczas Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów, organizowanej corocznie przez Międzynarodową Radę Muzyczną przy UNESCO, najwyższą punktację i miano utworu „wyselekcjonowanego” otrzymał jej Koncert na trąbkę i orkiestrę symfoniczną (2002); kompozycja została przedstawiona w nagraniu z prawykonania, dokonanego przez holenderskiego solistę Marco Blauuwa z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia pod batutą belgijskiego dyrygenta Ronalda Zollmana.
Od 1992 mieszka zarówno w Warszawie, jak i w Arnhem w Holandii.

Zbigniew Penherski urodził się w 1935 w Warszawie.

Studia kompozytorskie odbył u Stefana B. Poradowskiego w PWSM w Poznaniu (1955-56), a następnie w PWSM w Warszawie (1956-59) u Tadeusza Szeligowskiego. Stypendysta  rządu holenderskiego, studiował w Instytucie Sonologii w Utrechcie (1969).

Laureat konkursów kompozytorskich: Konkursu Młodych ZKP (1960) za Ostinata, konkursów im. G. Fitelberga i A. Malawskiego za  Musica humana (1964) i Kroniki mazurskie (1976), konkursu kompozytorskiego w Gdańsku (1992) za Cantus, Konkursu Polskiego Radia na radiowy utwór muzyczny (1995) za Genesis.

Honorowy obywatel miast:  Kragujevac w Jugosławii,  Russe w Bułgarii i Ho-Chi-Minh w Wietnamie.

Nagrodzony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1975) i nagrodą Premiera za twórczość dla dzieci i młodzieży (1982). Członek honorowy Związku Kompozytorów Szkockich (1987).

Muzyka kompozytora wykonywana była w kraju i  za granicą, m. in. w Austrii, Belgii, Danii, Francji, Holandii, Korei, Meksyku, Niemczech, Szwecji, USA, Wielkiej Brytanii, Włoszech, Związku Radzieckim.

Ciężar twórczości kompozytora spoczywa na dziełach orkiestrowych, kameralnych, radiowych oraz operach. Do najważniejszych kompozycji należy zaliczyć Musica humana (1963), Muzyka uliczna (1966), opery: Zmierzch Peryna (1972) i Edgar - syn Wałpora (1982), Kroniki mazurskie II na ork.symfoniczną i taśmę magnetofonową (1973), String Play na ork. smyczkową (1980), Kroniki szkockie na ork. symfoniczną (1987), Muzyczka na koniec wieku na flet prosty, dwie perkusje, organy i taśmę magnetofonową (1999), Małe kroniki smyczkowe na ork. smyczkową.

Ryszard Daniel Golianek muzykolog, ur. 22.03. 1963 w Ukcie na Mazurach. W 1988 r. ukończył z wyróżnieniem muzykologię na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu (praca mgr: Topos Fausta. Próba analizy hermeneutycznej wybranych realizacji muzycznych według Goethego, promotor: doc. dr Jan Stęszewski), a w 1989 r. – wiolonczelę na Akademii Muzycznej im. I. J. Paderewskiego w Poznaniu (w klasie as. Eugeniusza Zboralskiego). W 1993 r. obronił pracę doktorską Dramaturgia kwartetów smyczkowych Dymitra Szostakowicza (promotor: prof. dr hab. Zofia Helman z Uniwersytetu Warszawskiego). W 2000 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego (na podstawie książki Muzyka programowa XIX wieku. Idea i interpretacja),w 2012 r. Prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk humanistycznych.

Najważniejszym zakresem jego zainteresowań badawczych jest historia i estetyka muzyki, głównie XIX wieku, szczególnie problematyka ekspresji, stylu i znaczenia muzyki romantyzmu, stąd też znaczny zakres prac dotyczy muzyki programowej i wokalno-instrumentalnej, głównie opery. Podejmuje także badania źródłowe (życie i twórczość Juliusza Zarębskiego, opery Józefa Michała Ksawerego Poniatowskiego).  Aktualnie pracuje nad problematyką wątków polskich w muzyce europejskiej lat 1772–1918.

Jest autorem 5 monografii naukowych: Dramaturgia kwartetów smyczkowych Dymitra Szostakowicza (1995), Muzyka programowa XIX wieku. Idea i interpretacja (1998), Dzieła muzyczne Juliusza Zarębskiego. Chronologiczny katalog tematyczny / The Musical Works of Juliusz Zarębski. Chronological Thematic Catalogue (2002), Juliusz Zarębski: Człowiek – muzyka – kultura (2004), Opery Józefa Michała Ksawerego Poniatowskiego (2012) oraz 2 edycji źródłowych dzieł Juliusza Zarębskiego (2005). Opublikował też 2 książki popularnonaukowe: Zrozumieć operę(2009) i Przewodnik po muzyce Mahlera(2012).

Aktywnie uczestniczy w życiu naukowym w kraju i za granicą – wziął czynny udział w ponad 70 konferencjach naukowych (w tym 18 zagranicznych: we Włoszech, Czechach, Francji, Austrii, Belgii, Irlandii, na Litwie, Ukrainie, Węgrzech, w Portugalii, Grecji, Niemczech). Napisał ponad 80 artykułów naukowych (po polsku i w językach: angielskim, niemieckim, francuskim, włoskim) opublikowanych w kraju oraz w Niemczech, Włoszech, Francji, Belgii, Czechach, Austrii, na Ukrainie i Węgrzech. Pod jego redakcją ukazało się 7 prac zbiorowych. Ośmiokrotnie pełnił funkcję kierownika naukowego ogólnopolskich konferencji naukowych. Od 2010 r. jest redaktorem serii wydawniczej „Biblioteka Operowa” (liczącej jak dotychczas 8 tomów).

Przebywał na stypendiach naukowych i zagranicznych pobytach badawczych w Niemczech, Włoszech, USA, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Austrii, Rosji. Uzyskał stypendium Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2006) oraz stypendium badawcze Fundacji Lanckorońskich (2007). Ośmiokrotnie pełnił funkcję kierownika grantów badawczych KBN, MNiSW i NCN (4 projekty indywidualne i 4 promotorskie). Wypromował 58 magistrów i 6 doktorów.

Od 1987 r. pracuje na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu (Katedra Muzykologii, profesor zwyczajny), od 1999 r. zatrudniony jest na dodatkowym miejscu pracy w Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi (profesor wizytujący), od 2006 r. pełni obowiązki kierownika Katedry Teorii Muzyki w tejże Akademii.

Alina Żórawska-Witkowska dr hab., prof. Uniwersytetu Warszawskiego, muzykolog. W latach 1967-1972 studiowała w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego. Na tejże uczelni 1985 uzyskała doktorat, a 1998 - habilitację. 1999 została mianowana profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. 1997-98 pełniła funkcję Wicedyrektora Instytutu Muzykologii UW, 1999-2005 była Prodziekanem Wydziału Historycznego UW (1999-2002 Prodziekanem ds. Studenckich, 2002-2205 Prodziekanem ds. Finansów), w kadencji 2005-2008 jest członkiem Senackiej Komisji do Spraw Polityki Kadrowej, a od 2004 kieruje Zakładem Powszechnej Historii Muzyki w Instytucie Muzykologii UW. W ostatniej kadencji ponownie była Prodziekanem ds. Studenckich. Brała udział w rozmaitych badaniach w archiwach i bibliotekach włoskich oraz niemieckich, uczestniczyła w licznych polskich i zagranicznych konferencjach naukowych (Włochy, Niemcy, Francja, Chorwacja, Słowenia, Czechy). Jej książki poświęcone muzyce na dworze królewskim w Warszawie uzyskały szereg nagród. Jest członkiem Związku Kompozytorów Polskich oraz Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym oraz Johann Adolf Hasse Gesellschaft w Monachium. Zainteresowania badawcze koncentruje na problemach związanych z historią muzyki baroku i klasycyzmu, ze szczególnym uwzględnieniem kultury muzycznej w Rzeczpospolitej.